Η βασανισμένη εδώ και τρία χρόνια από τα Μνημόνια κοινωνία μας παρακολουθεί σαστισμένη και έντρομη τα γεγονότα που διαδραματίζονται τους τελευταίους μήνες και προσπαθεί να ερμηνεύσει όλα αυτά που έγιναν, που γίνονται αλλά και που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον.
Φτάσαμε ήδη στα μέσα Δεκεμβρίου, ψηφίστηκε με άνεση και ο φετινός προϋπολογισμός και όπως όλα δείχνουν τα πράγματα και τα φετινά Χριστούγεννα θα τα περάσουμε βαθιά στο τούνελ της ύφεσης και θα είναι ακριβώς όπως τα περσινά. Μόνο γιορτές δε θα θυμίζουν.
Η χώρα μας βρίσκεται σ'ένα επικίνδυνο τέλμα. Ακροβατεί τα τελευταία χρόνια πάνω σ'ένα τεντωμένο σχοινί, έτοιμη από στιγμή σε στιγμή να πέσει στον γκρεμό. Το κλίμα πολώνεται και η κοινωνία δείχνει να παραλύει από τα συνταρακτικά γεγονότα που ξεκίνησαν από τα μέσα του καλοκαιριού αλλά έως και σήμερα. Από τον ξαφνικό σκοτάδι της ΕΡΤ, τον εγκλεισμό αρχηγού κόμματος στη φυλακή, τη δολοφονία με πολιτικό υπόβαθρο του Παύλου Φύσα, τις τρομοκρατικές δολοφονίες των δύο παιδιών μελών της χ.α, την πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση αλλά έως και την ψήφιση του προϋπολογισμού, έχουν φέρει σε τρομερή αναστάτωση και ανασφάλεια την πολύπαθη ελληνική κοινωνία.
Από τη Μεταπολίτευση έως και σήμερα, η χώρα μας δεν έχει περάσει τόσες κρίσεις μαζεμένες, όσες τα τελευταία τρία χρόνια. Κρίση οικονομική, πολιτική, δικαστική και ανθρωπιστική. Κρίσεις που έχουν συμπαρασύρει όλους τους θεσμούς της χώρας μας.
Δεν είμαι σίγουρος όμως, αν έγινε τελικά αντιληπτό από τους πολιτικούς της χώρας, από αυτούς που φέρουν στο ακέραιο την ευθύνη για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, αν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ακόμη παραμένουν σε ισχύ οι λόγοι για τους οποίους οι πολίτες εξακολουθούν να μην πιστεύουν τους πολιτικούς.
Και στ'αλήθεια τώρα,πως μπορεί κάποιος να συνεχίζει να εμπιστεύεται τους συγκεκριμένους πολιτικούς οι οποίοι μιλούν καθημερινά για έξοδο από την κρίση αλλά συνεχώς διαψεύδονται από τα γεγονότα; Και όποιος δε μπορεί να διακρίνει ότι μετά από έξι περίπου χρόνια συνεχούς ύφεσης παραμένουμε στο ίδιο ή και σε χειρότερο σημείο από το 2010 που μπήκαμε στα Μνημόνια, τότε, είτε ζει σε άλλη χώρα είτε εξυπηρετεί προσωπικές κομματικές σκοπιμότητες.
Έχουν περάσει τρία χρόνια.Τρία χρόνια που φέρανε τα πάνω κάτω στην πατρίδα μας. Που έχουν γίνει τόσα, όσα δεν έχουν γίνει τα τελευταία 150 έτη. Που χαθήκανε κεκτημένα δεκαετιών σε μία νύχτα, που έχει περάσει τόσος καιρός και δεν υπάρχει πλέον ένας συνάνθρωπος μας που να πιστεύει ότι πράγματι -ρε αδερφέ- θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Η αλήθεια είναι αυτή, είναι σκληρή και αποτυπώνεται στην καθημερινότητα του καθενός. Η ανεργία καλπάζει με ξέφρενους ρυθμούς, οι άποροι πολλαπλασιάζονται και όλο και πιο πολλοί στριμώχνονται στις ουρές των συσσιτίων των μεγάλων πόλεων. Τα νοσοκομεία καταρρέουν χωρίς αναλώσιμα, χωρίς γιατρούς και εξειδικευμένο προσωπικό. Οι μη προνομιούχοι δεν έχουν πλέον να αγοράσουν τα βασικά, κάποιοι άλλοι δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν το πετρέλαιο, υπάρχουν συνάνθρωποι μας που δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν την ιατρική τους περίθαλψη, οι ανασφάλιστοι καρκινοπαθείς αδυνατούν να πληρώσουν τα πανάκριβα τους φάρμακα και έχουν για συντροφιά μόνο την αξιοπρέπεια τους, πολλοί συνάνθρωποι μας ψάχνουν στα σκουπίδια να βρούνε τροφή. Από την άλλη όμως μεριά, η εφορία επιδίδεται σ'ένα άνευ προηγουμένου σαφάρι κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών αλλά και σπιτιών ενώ η στιγμή της άρσης της απαγόρευσης πλειστηριασμών Α'κατοικίας είναι προ των πυλών.
Το συμπέρασμα απ'όλα τα παραπάνω είναι ότι η χώρα μας δέχεται μία πρωτόγνωρη κοινωνική γενοκτονία. Οι δημόσιοι υπάλληλοι νιώθουν σαν τους μελλοθάνατους ενώ οι μισοί υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα απολύονται και οι άλλοι μισοί παρακαλάνε το αφεντικό τους πότε θα μαζέψει λεφτά ο ίδιος για να μπορέσει να τους πληρώσει έναντι. Οικογένειες ζουν κλεισμένες στα σπίτια τους φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή της γειτονιάς, γιατί απλά δεν έχουν πληρώσει το ρεύμα και ζούνε στο σκοτάδι.
Όχι κύριοι,δεν είναι λαϊκισμός αυτό που περιγράφω. Είναι η τραγική εικόνα που βιώνουν πολλοί συνάνθρωποι μας στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα των Μνημονίων. Γι'αυτό και η καθημερινότητα μας είναι γεμάτη από εντάσεις, κραυγές και μίσος. Γι'αυτό και η κοινωνία μας είναι σε κατάσταση παραφροσύνης.
Γιατί είναι διάχυτη η πεποίθηση πλέον, ότι, ούτε τα κόμματα που μας κυβερνούν έχουν πια την αντίληψη το τι πραγματικά συμβαίνει στη μέση ελληνική οικογένεια, όπως δε γνωρίζουν ούτε με ποιον τρόπο θα έρθει τελικά η <<σωτηρία>> και η ανάπτυξη στη χώρα μας.
Όλο μας λένε για το φως στο τούνελ αλλά το μόνο φως που φαίνεται είναι από το τρένο που έρχεται με φόρα κατά πάνω μας. Μας λένε ότι δε θα υπάρξουν νέα μέτρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα μέτρα είναι ήδη ψηφισμένα και απλά περιμένουν την πρώτη Γενάρη για ν'αρχίζουν να εφαρμόζονται. Κακά τα ψέμματα, και ο τελευταίος <<ισορροπημένος>> πολίτης αυτής της χώρας συνειδητοποιεί ότι το ευρωπαϊκό όνειρο που του τάξανε έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Συνειδητοποιεί ότι το ευρώ ως κοινό νόμισμα είναι άκρως υφεσιακό και υπεύθυνο για την παρατεταμένη λιτότητα. Και όσο θα περνάει ο καιρός και τα πράγματα θα χειροτερεύουν, τόσο και η συζήτηση περί μίας άλλης λύσης, δε θα θεωρείται ταμπού.
Γενικά υπάρχει μία απαξίωση από την πλευρά της κοινωνίας προς τα πάντα. Υπάρχει μία απογοήτευση, μία ψυχική κούραση όπου ο κόσμος τρέχει τη δική του καθημερινότητα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη και αδιαφορεί για όλα τ'άλλα. Αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο του, για τον διπλανό του, για τη χώρα του, για τους πολιτικούς, για τα πάντα.
Και ειλικρινά για ποιο λόγο αυτός ο κόσμος να μην είναι θυμωμένος και αδιάφορος; Πως να μην είναι θυμωμένος όταν βλέπει ότι οι θυσίες του πάνε χαμένες και ότι αυτούς που εμπιστεύθηκε απλά πάνε με τον αυτόματο πιλότο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προοπτική, χωρίς σχέδιο.
Ξέρετε, οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους, ήταν πάντοτε συνεπείς στις οικονομικές υποχρεώσεις τους. Πάντα πληρώνανε την εφορία τους, τη ΔΕΗ τους, πάντα είχαν ένα πρόγραμμα στον οικογενειακό τους προϋπολογισμό. Απλά τώρα δεν έχουν να πληρώσουν. Κάνεις για παράδειγμα δε θα είχε πρόβλημα να πληρώσει το 25ευρω στην είσοδο των νοσοκομείων, αρκεί να είχε να πληρώσει. Κανείς δε θα είχε πρόβλημα να πληρώσει το χαράτσι του, την εφορία του, τη ΔΕΗ του, αρκεί να είχε να τα πληρώσει. Κανείς δε θα είχε πρόβλημα να αγοράσει τα τέλη κυκλοφορίας του, αρκεί να είχε για να τ'αγοράσει.
Ένας λαός λοιπόν, που όμοιος του στον κόσμο δε βίωσε τόσο σκληρή και παρατεταμένη λιτότητα, ένας λαός φιλότιμος που έβαλε πλάτη και δέχτηκε αδιαμαρτύρητα τα πιο βίαια μέτρα που έχουν περάσει σε ολόκληρη την Ευρώπη, ε λοιπόν αυτός ο λαός τιμωρείται συστηματικά και προσβάλλεται καθημερινά, από όλους αυτούς που εμπιστεύτηκε, από όλους αυτούς που τους έδωσε τη λαϊκή εντολή ν'αλλάξουν έστω το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης.
Από το 2010 που μπήκαμε στον αστερισμό των Μνημονίων, μαζί με τα Μνημόνια μπήκανε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και άγνωστες λέξεις όπως σπρεντς, τραπεζικά φαντς, πρωτογενές πλεόνασμα και άλλες τέτοιες παρόμοιες εκφράσεις και έτσι μάθαμε να ξεγελάμε την ανέχεια μας παπαγαλίζοντας αυτές τις έννοιες, αν και είμαι σίγουρος ότι το 80% και ένας από αυτούς και εγώ, ανάθεμα αν έχουμε ιδέα τι σημαίνουν. Με το που μπήκε στη ζωή μας η τρόικα, μάθαμε να <<ζούμε>> μέσα από τα <<χαρούμενα>> δελτία ειδήσεων των 8 όπου και αυτά συστηματικά εδώ και τρία χρόνια επιδίδονται σε ένα <εμπόριο> ελπίδας αλλά μόλις κλείσουν τα τηλεοπτικά παράθυρα, πιάνουμε το τεφτέρι και προσπαθούμε να βρούμε τι άλλο απέμεινε να κόψουμε από τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό για να μπορέσουμε να πληρώσουμε άλλες πιο σημαντικές ανάγκες.
Κανείς από όλους αυτούς που μας έφτασαν ως τη χρεοκοπία, δε μπορεί να μας πει με σιγουριά, πότε επιτέλους θα βγούμε από την εποχή των Μνημονίων ή αν μπορούν έστω να μας προτείνουν μία λύση.
Πλατιάσαμε ήδη αρκετά. Η πραγματικότητα δυστυχώς είναι αυτή που περιγράφω. Χωρίς ωραία λόγια και κρυφούς αστερίσκους. Δε χρειάζεται να ζούμε με ψευδαισθήσεις. Έχουμε ανάγκη εδώ που φτάσαμε, ν'ακούσουμε για πρώτη φορά αλήθειες. Και η αλήθεια είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ότι, ούτε το 2014 θα υπάρξει κάτι θετικό. Ούτε τα αμέτρητα λουκέτα πρόκειται να ξανά ανοίξουν, ούτε τα χιλιάδες <ενοικιάζεται> πρόκειται να ξανά μισθωθούν, ούτε οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι πρόκειται να βρουν δουλειά αλλά και ούτε η νέα κατηγορία των νεο-ανέργων που θα προκύψει από το καθεστώς της διαθεσιμότητας θα μπορέσει να ξανά βρει εργασία.
Φυσικά κατά καιρούς θα υπάρξουν καλοθελητές που θα μιλούν για πρωτογενές πλεόνασμα για ανάπτυξη και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Όλα όμως θα κινούνται στη σφαίρα της λογιστικής πολιτικής. Η κοινωνία δεν ξεγελά πια την ανέχεια της με <ευχολόγια> και ελπιδοφόρες προβλέψεις, γιατί ξεχνάνε όλοι αυτοί ότι, όπου ευημερούν οι αριθμοί, τα χαμόγελα κόβονται.
Και για να κλείνουμε. Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν για αλλαγή πορείας. Είναι επιτακτική ανάγκη να εκπονηθεί ένα άλλο σχέδιο εξόδου από την κρίση, τώρα που φτάσαμε στο σημείο 0. Γιατί με τα Μνημόνια έχουμε χάσει ήδη μία γενιά, θα είναι τραγωδία να υποθηκεύσουμε και την επόμενη.
Έχει γίνει πλέον σαφές σε όλους ότι η χώρα βιώνει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση των τελευταίων 50 ετών. Απαιτείται από σήμερα κιόλας η τρόικα να αρχίσει να ακούει επιτέλους τα πρώτα ΟΧΙ. Δεν υπάρχει πολυτέλεια χρόνου. Αν δε γίνει αυτό, τότε έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να σκεφτόμαστε στα σοβαρά την αναζήτηση κάποιας άλλης πολιτικής λύσης.
Γιατί κάποιοι θα πρέπει να έχουν κατά νου ότι, πολλές φορές η στάμνα θα πάει στη βρύση αλλά μια φορά θα σπάσει..
Εύχομαι σε όλους Καλές Γιορτές!!
09/12/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου