''...Το ηθικό δίδαγμα λοιπόν από όλη αυτή την ιστορία είναι ο έντονος κανιβαλισμός και η ''ανθρωποφαγία''που βιώνουμε σαν κοινωνία.Αυτό που πραγματικά πρέπει να μας προβληματίσει είναι ότι η επόμενη κοινωνική ομάδα που θα ''κριθεί'',μπορεί να είναι η δική μας και τότε και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες,αλλά νομίζω πως μάταια θα ψάχνουμε για συμμάχους...γιατί όταν μας ζητήθηκε,επιλέξαμε να είμαστε απλοί θεατές.Η ζημιά θα έχει ήδη γίνει,στη διαλυμένη από το ''διαίρει και βασίλευε'',ελληνική κοινωνία.Όλα τ'άλλα είναι απλά,να 'χαμε να λέγαμε για να εξυπηρετεί ο καθένας από την πλευρά του,ηθελημένα ή όχι,κομματικές στρατηγικές''.
Συνεχίζοντας όπως τελείωσα από το προηγούμενο άρθρο μου και έπειτα από τα τελευταία γεγονότα, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός δείχνει να έχει αφήσει πολύ βαθιά τα σημάδια του πάνω σε μία κοινωνία που ψυχορραγεί. Γιατί πραγματικά αυτό που βιώνουμε καθημερινά δε λέγεται κοινωνία, αλλά ζούγκλα και η ευκολία της <<ανθρωποφαγίας> έγινε το μέτρο της αναισθησίας των δύσκολων καιρών που ζει ο καθένας μας. Καθημερινά βρίσκει εφαρμογή <<ο θάνατος σου η ζωή μου>> σε μία κοινωνία που βλέπει τον ιστό της να διαλύεται καθημερινά και τους πολίτες της να είναι απελπισμένοι και φοβισμένοι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι νιώθουν σαν τους μελλοθάνατους, ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα έχουν πάψει εδώ και καιρό να ελπίζουν και απλά και αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να προσθέτουν τους εαυτούς τους στο μακρύ κατάλογο της ανεργίας.
Το δόγμα του Σοκ λοιπόν συνεχίζει να εφαρμόζεται με επιτυχία στην ελληνική κοινωνία με γοργούς ρυθμούς, με την κατάσταση όμως να έχει φτάσει σε οριακό σημείο αλλά και να δοκιμάζεται μέρα με τη μέρα η αντοχή και η τύχη όλων μας. Πέντε χρόνια περίπου τώρα προσωπικά εγώ ο ίδιος, αδυνατώ να ερμηνεύσω το σοκ των χιλιάδων κλειστών καταστημάτων, αδυνατώ να καταλάβω το σοκ των χιλιάδων <<ενοικιάζεται>>, αδυνατώ να νιώσω τα συναισθήματα των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων του ιδιωτικού τομέα, αδυνατώ να ερμηνεύσω το σοκ με την ΕΡΤ, το σοκ με τους εκπαιδευτικούς, το σοκ με τους δημοτικούς υπαλλήλους και ότι καινούργιο και ξαφνικό θα προκύψει στην πορεία.
Ξέρετε, η πλειοψηφία των πολιτών σαφώς και είναι υπέρ των αλλαγών, σαφώς και είναι υπέρ των σωστών μεταρρυθμίσεων και του εξορθολογισμού του δημοσίου τομέα. Αυτές οι αλλαγές όμως δε γίνονται σε μία νύχτα και ούτε σε μία νύχτα αναδιοργανώνεται ολόκληρο το δημόσιο. Αυτές οι αλλαγές πρώτα απ' όλα απαιτούν ένα σοβαρό σχέδιο καταρτισμένο από ανθρώπους που αν μη τι άλλο δεν θα έχουν καμία σχέση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα που στην ουσία αυτό το ίδιο σύστημα ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση. Πως γίνεται άλλωστε να εμπιστευθείς την αναδιοργάνωση και την αξιολόγηση του <<άρρωστου>> δημοσίου τομέα πάνω στα ίδια πρόσωπα που ευθύνονται για τη διόγκωση του αλλά και για το σημερινό του χάλι.
Παρακολουθώντας τον τελευταίο μήνα τις <<τομές>> που προσπαθούν να επιβάλλουν, αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένα σχέδιο όπου πάνω σ'αυτό θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και αν υπάρχει και από την πλευρά τους κάποια στοιχειώδη έστω σοβαρότητα. Γιατί μεταξύ μας, σε πιο σοβαρό κράτος ξυπνάς ένα πρωί και σου ανακοινώνει το <<μέγκα>> ότι κλείνει η υπηρεσία σου. Βρείτε μου ένα κράτος στο οποίο κάποιος κοιμάται δημοτικός υπάλληλος και ξυπνά μελλοντικός ..αστυνομικός. Επίσης που αλλού στον πολιτισμένο κόσμο ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα απολύεται σε μία νύχτα γιατί ο εργοδότης του, έχοντας την καβάντζα της ατιμωρησίας βρίσκει καταφύγιο στο άρθρο 99, πετώντας χιλιάδες οικογένειες ξαφνικά στο δρόμο, ενώ αυτός συνεχίζει ανενόχλητος να τρώει τις αστακομακαρονάδες του στα gourmet εστιατόρια της Μυκόνου. Και τέλος, τι ελπίδα δίνεις εσύ- σαν κράτος-σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που απολύονται είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο δημόσιο για να ξαναβρούν δουλειά, όταν η ανεργία καθημερινά σπάει ρεκόρ. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Όλα αυτά που γίνονται, πιο πολύ για δουλειές του ποδαριού μου φαίνονται, παρά για <<μεταρρυθμίσεις>>.
Γιατί και στην τελική αν το κράτος θέλει να δώσει το καλό παράδειγμα, αν θέλει να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να περάσει αυτές τις τομές,αλλά και προπάντων, αν σέβεται τους πολίτες του αλλά και τους θεσμούς που το ίδιο θεσμοθετεί, όταν αποφασίζει απολύσεις, θα ήταν αυτονόητο στο καθεστώς της διαθεσιμότητας να βρίσκονται μόνο όσοι προσελήφθησαν με τα γνωστά παλιά <<κριτήρια>> και να εξαιρούνταν όσοι είχαν προσληφθεί με διαδικασίες του ΑΣΕΠ. Είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι.
Έρχεται λοιπόν η τρόικα και ψάχνουμε εκείνη τη στιγμή ποια υπηρεσία να κλείσουμε, ποιον οργανισμό να σφραγίσουμε γιατί πρέπει να ικανοποιήσουμε τα αιμοβόρα ένστικτα των δανειστών μας. Και για να λέμε την αλήθεια, οι δανειστές τη δουλειά τους κάνουν. Το θέμα είναι, οι δικοί μας τι κάνουν. Άραγε ως πότε οι δικοί μας πολιτικοί θα ζουν εκτός ελληνικής πραγματικότητας; Είναι δυνατόν μετά από πέντε χρόνια συνεχόμενης ύφεσης, με την ανεργία να ξεπερνάει το ενάμιση εκατομμύριο, με την εσωτερική αγορά διαλυμένη στην κυριολεξία, με τη νεολαία μας ν' αριστεύει στις εξετάσεις αλλά να μας κουνάει το μαντήλι και να μεταναστεύει, είναι δυνατόν λοιπόν οι δικοί μας πολιτικοί απλά να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συζητούν με την τρόικα για νέα μέτρα; Είναι δυνατόν, ειδικά τώρα που πληθαίνουν οι φωνές για <<λάθος συνταγή>>στη χώρα μας, να διστάζουν να ζητήσουν έστω μία μικρή αναπροσαρμογή των όρων του Μνημονίου, για να μπορέσει ν'ανασάνει λίγο η κοινωνία; Όλοι γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει δάνειο στον κόσμο που δε διαπραγματεύεται, αλλά όταν το μοναδικό μας αίτημα είναι ο ΦΠΑ εστίασης και το έχουμε αναγάγει σε εθνικό σκοπό, τότε ας μην τρέφουμε αυταπάτες.
Έχει γίνει κατανοητό πια και στον τελευταίο συνειδητοποιημένο πολίτη αυτής της χώρας ότι τα νούμερα και οι αριθμοί δε βγαίνουν. Και αν πριν δεν έβγαιναν ανθρωπιστικά, τώρα δε βγαίνουν ούτε λογιστικά. Δεν οδηγεί πουθενά να προσπαθούν ν'αποδείξουν ότι οι αριθμοί ευημερούν όταν δίπλα μας καταστρέφονται άνθρωποι και φτωχοποιούνται ολόκληρες κοινωνίες.
Δυστυχώς όμως με δουλειές του ποδαριού, με <<ανθρωποφαγίες>>, με <<δολοφονίες>> επαγγελμάτων, με χιλιάδες <<ενοικιάζεται>>, ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει ούτε στα επόμενα πενήντα χρόνια. Γιατί για να υπάρξει ανάπτυξη θα πρέπει να υπάρξει ρευστό στην αγορά. Και για να υπάρξει ρευστό στην αγορά θα πρέπει να βρούνε δουλειά οι χιλιάδες άνεργοι, θα πρέπει να ευημερεί ο ιδιωτικός τομέας, θα πρέπει να σταματήσουν οι απολύσεις και ν'αυξηθούν οι μισθοί. Έτσι για να μην κοροΐδευόμαστε και μεταξύ μας. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι όλα αυτά. Εκτός και αν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι οι χιλιάδες απολύσεις θα φέρουν την κατανάλωση στην εσωτερική αγορά.
Παρ'όλα αυτά όμως, εμείς αυτό που κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι να ζούμε μία εικονική πραγματικότητα στα δελτία των 8 και την επόμενη μέρα να συνειδητοποιούμε, ότι δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να κόψουμε από τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό για να μπορέσουμε να φέρουμε εις πέρας τουλάχιστον τις υποχρεώσεις μας. Παράλληλα στην απέναντι πλευρά βρίσκεται και η κυβέρνηση ζώντας και αυτήν μέσα από ευτυχισμένα πρωτοσέλιδα και αισιόδοξες δημοσκοπήσεις, να προσπαθεί να πάρει άλλη μία παράταση ζωής για να μπορέσει να επιβιώσει σε πολιτικό επίπεδο.
Το συμπέρασμα είναι τελικά ότι ο καθένας από εμάς ζει τη δική του ψευδαίσθηση. Έχει αποδειχτεί όμως ότι, όταν προχωράς χωρίς σχέδιο,όταν βαδίζεις στα τυφλά κάποια στιγμή θα συναντήσεις αδιέξοδο. Όταν μία χώρα εδώ και πέντε χρόνια δε μπορεί να μαζέψει πέντε έξι ανθρώπους και να συντάξει ένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση και απλά επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα,ε τότε είμαστε και εμείς άξιοι της μοίρας μας.
Το πιο άσχημο το βιώνουμε όμως τον τελευταίο καιρό. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά που δεν έγιναν τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να γίνουν μέσα σε λίγες μέρες. Δεν είμαι σίγουρος όμως αν αυτή τη φορά η κοινωνία θα το αντέξει, γιατί πλέον υπάρχει μεγάλη αγανάκτηση και τεράστια οργή. Υπάρχει η πεποίθηση ότι αυτούς που εμπιστεύθηκε για τη ''σωτηρία'' της χώρας έχουν τελικά αποτύχει.
Αλήθεια υπάρχει κάποιος από αυτούς που μπορεί ν'απαντήσει ειλικρινά, σε τι ρυθμούς ανάπτυξης θα πρέπει να υπολογίζουμε για να βρούνε δουλειά όλοι αυτοί οι άνεργοι που περιμένουν στις τεράστιες ουρές του ΟΑΕΔ; Υπάρχει κάποιος πολίτης σ'αυτή τη χώρα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, που να πιστεύει ότι θα υπάρξει φως στο τούνελ, από τη στιγμή που και οι ίδιοι οι δανειστές κατανοούν ότι απέτυχαν να εφαρμόσουν ένα σχέδιο σωτηρίας; Δεν υπάρχει κανείς.
Η πραγματικότητα είναι αυτή και δυστυχώς είναι και σκληρή, χωρίς ψιλά γράμματα και χωρίς κρυφούς αστερίσκους. Το χρέος λοιπόν δεν εξοφλείται ούτε με ωραία πρωτοσέλιδα, ούτε με όμορφα λόγια αλλά ούτε και με ελπιδοφόρες δημοσκοπήσεις. Η κοινωνία είναι στα όρια της και δεν είμαι σίγουρος αυτή τη φορά αν το δίλημμα για εκείνην θα είναι, εάν θα υπάρχει εναλλακτική πρόταση ή αν θα θελήσει για πρώτη φορά να παίξει το ρόλο του <<τιμωρού>> χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Εξάλλου είναι γνωστό ότι ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
Γιατί δυστυχώς όταν γκρεμίζεις,οφείλεις πριν γκρεμίσεις να χτίσεις.Διαφορετικά θα οδηγηθείς με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο.
Σκέφτομαι από τώρα τους επόμενους μήνες και αφού θα έχει περάσει η καλοκαιρινή ραστώνη τι άλλο μπορεί να μας συμβεί αν δε βρεθεί αυτή η διαφορετική λύση. Μια διαφορετική λύση που θα μας επιτρέψει να χαμογελάσουμε, χωρίς αυτήν την καθημερινή αγωνία επιβίωσης και χωρίς αυτή την συνεχιζόμενη αβεβαιότητα.
Τα μηνύματα όμως δεν είναι καλά και δε χρειάζεται να ωραιοποιούμε καταστάσεις. Έτσι θα κλείσω μόνο με μία ευχή: Κάποια στιγμή η τρόικα θα φύγει. Αν θα φύγει με τις κλοτσιές ή από μόνη της δεν το γνωρίζω. Αυτό που θα πρέπει όμως να βάλουμε σαν στόχο-εμείς σαν κοινωνία-είναι ότι, όταν θα μείνουμε μόνοι μας, η επόμενη μέρα να μας βρει όλους ενωμένους.
Συνεχίζοντας όπως τελείωσα από το προηγούμενο άρθρο μου και έπειτα από τα τελευταία γεγονότα, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός δείχνει να έχει αφήσει πολύ βαθιά τα σημάδια του πάνω σε μία κοινωνία που ψυχορραγεί. Γιατί πραγματικά αυτό που βιώνουμε καθημερινά δε λέγεται κοινωνία, αλλά ζούγκλα και η ευκολία της <<ανθρωποφαγίας> έγινε το μέτρο της αναισθησίας των δύσκολων καιρών που ζει ο καθένας μας. Καθημερινά βρίσκει εφαρμογή <<ο θάνατος σου η ζωή μου>> σε μία κοινωνία που βλέπει τον ιστό της να διαλύεται καθημερινά και τους πολίτες της να είναι απελπισμένοι και φοβισμένοι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι νιώθουν σαν τους μελλοθάνατους, ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα έχουν πάψει εδώ και καιρό να ελπίζουν και απλά και αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να προσθέτουν τους εαυτούς τους στο μακρύ κατάλογο της ανεργίας.
Το δόγμα του Σοκ λοιπόν συνεχίζει να εφαρμόζεται με επιτυχία στην ελληνική κοινωνία με γοργούς ρυθμούς, με την κατάσταση όμως να έχει φτάσει σε οριακό σημείο αλλά και να δοκιμάζεται μέρα με τη μέρα η αντοχή και η τύχη όλων μας. Πέντε χρόνια περίπου τώρα προσωπικά εγώ ο ίδιος, αδυνατώ να ερμηνεύσω το σοκ των χιλιάδων κλειστών καταστημάτων, αδυνατώ να καταλάβω το σοκ των χιλιάδων <<ενοικιάζεται>>, αδυνατώ να νιώσω τα συναισθήματα των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων του ιδιωτικού τομέα, αδυνατώ να ερμηνεύσω το σοκ με την ΕΡΤ, το σοκ με τους εκπαιδευτικούς, το σοκ με τους δημοτικούς υπαλλήλους και ότι καινούργιο και ξαφνικό θα προκύψει στην πορεία.
Ξέρετε, η πλειοψηφία των πολιτών σαφώς και είναι υπέρ των αλλαγών, σαφώς και είναι υπέρ των σωστών μεταρρυθμίσεων και του εξορθολογισμού του δημοσίου τομέα. Αυτές οι αλλαγές όμως δε γίνονται σε μία νύχτα και ούτε σε μία νύχτα αναδιοργανώνεται ολόκληρο το δημόσιο. Αυτές οι αλλαγές πρώτα απ' όλα απαιτούν ένα σοβαρό σχέδιο καταρτισμένο από ανθρώπους που αν μη τι άλλο δεν θα έχουν καμία σχέση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα που στην ουσία αυτό το ίδιο σύστημα ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση. Πως γίνεται άλλωστε να εμπιστευθείς την αναδιοργάνωση και την αξιολόγηση του <<άρρωστου>> δημοσίου τομέα πάνω στα ίδια πρόσωπα που ευθύνονται για τη διόγκωση του αλλά και για το σημερινό του χάλι.
Παρακολουθώντας τον τελευταίο μήνα τις <<τομές>> που προσπαθούν να επιβάλλουν, αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένα σχέδιο όπου πάνω σ'αυτό θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και αν υπάρχει και από την πλευρά τους κάποια στοιχειώδη έστω σοβαρότητα. Γιατί μεταξύ μας, σε πιο σοβαρό κράτος ξυπνάς ένα πρωί και σου ανακοινώνει το <<μέγκα>> ότι κλείνει η υπηρεσία σου. Βρείτε μου ένα κράτος στο οποίο κάποιος κοιμάται δημοτικός υπάλληλος και ξυπνά μελλοντικός ..αστυνομικός. Επίσης που αλλού στον πολιτισμένο κόσμο ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα απολύεται σε μία νύχτα γιατί ο εργοδότης του, έχοντας την καβάντζα της ατιμωρησίας βρίσκει καταφύγιο στο άρθρο 99, πετώντας χιλιάδες οικογένειες ξαφνικά στο δρόμο, ενώ αυτός συνεχίζει ανενόχλητος να τρώει τις αστακομακαρονάδες του στα gourmet εστιατόρια της Μυκόνου. Και τέλος, τι ελπίδα δίνεις εσύ- σαν κράτος-σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που απολύονται είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο δημόσιο για να ξαναβρούν δουλειά, όταν η ανεργία καθημερινά σπάει ρεκόρ. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Όλα αυτά που γίνονται, πιο πολύ για δουλειές του ποδαριού μου φαίνονται, παρά για <<μεταρρυθμίσεις>>.
Γιατί και στην τελική αν το κράτος θέλει να δώσει το καλό παράδειγμα, αν θέλει να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να περάσει αυτές τις τομές,αλλά και προπάντων, αν σέβεται τους πολίτες του αλλά και τους θεσμούς που το ίδιο θεσμοθετεί, όταν αποφασίζει απολύσεις, θα ήταν αυτονόητο στο καθεστώς της διαθεσιμότητας να βρίσκονται μόνο όσοι προσελήφθησαν με τα γνωστά παλιά <<κριτήρια>> και να εξαιρούνταν όσοι είχαν προσληφθεί με διαδικασίες του ΑΣΕΠ. Είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι.
Έρχεται λοιπόν η τρόικα και ψάχνουμε εκείνη τη στιγμή ποια υπηρεσία να κλείσουμε, ποιον οργανισμό να σφραγίσουμε γιατί πρέπει να ικανοποιήσουμε τα αιμοβόρα ένστικτα των δανειστών μας. Και για να λέμε την αλήθεια, οι δανειστές τη δουλειά τους κάνουν. Το θέμα είναι, οι δικοί μας τι κάνουν. Άραγε ως πότε οι δικοί μας πολιτικοί θα ζουν εκτός ελληνικής πραγματικότητας; Είναι δυνατόν μετά από πέντε χρόνια συνεχόμενης ύφεσης, με την ανεργία να ξεπερνάει το ενάμιση εκατομμύριο, με την εσωτερική αγορά διαλυμένη στην κυριολεξία, με τη νεολαία μας ν' αριστεύει στις εξετάσεις αλλά να μας κουνάει το μαντήλι και να μεταναστεύει, είναι δυνατόν λοιπόν οι δικοί μας πολιτικοί απλά να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συζητούν με την τρόικα για νέα μέτρα; Είναι δυνατόν, ειδικά τώρα που πληθαίνουν οι φωνές για <<λάθος συνταγή>>στη χώρα μας, να διστάζουν να ζητήσουν έστω μία μικρή αναπροσαρμογή των όρων του Μνημονίου, για να μπορέσει ν'ανασάνει λίγο η κοινωνία; Όλοι γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει δάνειο στον κόσμο που δε διαπραγματεύεται, αλλά όταν το μοναδικό μας αίτημα είναι ο ΦΠΑ εστίασης και το έχουμε αναγάγει σε εθνικό σκοπό, τότε ας μην τρέφουμε αυταπάτες.
Έχει γίνει κατανοητό πια και στον τελευταίο συνειδητοποιημένο πολίτη αυτής της χώρας ότι τα νούμερα και οι αριθμοί δε βγαίνουν. Και αν πριν δεν έβγαιναν ανθρωπιστικά, τώρα δε βγαίνουν ούτε λογιστικά. Δεν οδηγεί πουθενά να προσπαθούν ν'αποδείξουν ότι οι αριθμοί ευημερούν όταν δίπλα μας καταστρέφονται άνθρωποι και φτωχοποιούνται ολόκληρες κοινωνίες.
Δυστυχώς όμως με δουλειές του ποδαριού, με <<ανθρωποφαγίες>>, με <<δολοφονίες>> επαγγελμάτων, με χιλιάδες <<ενοικιάζεται>>, ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει ούτε στα επόμενα πενήντα χρόνια. Γιατί για να υπάρξει ανάπτυξη θα πρέπει να υπάρξει ρευστό στην αγορά. Και για να υπάρξει ρευστό στην αγορά θα πρέπει να βρούνε δουλειά οι χιλιάδες άνεργοι, θα πρέπει να ευημερεί ο ιδιωτικός τομέας, θα πρέπει να σταματήσουν οι απολύσεις και ν'αυξηθούν οι μισθοί. Έτσι για να μην κοροΐδευόμαστε και μεταξύ μας. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι όλα αυτά. Εκτός και αν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι οι χιλιάδες απολύσεις θα φέρουν την κατανάλωση στην εσωτερική αγορά.
Παρ'όλα αυτά όμως, εμείς αυτό που κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι να ζούμε μία εικονική πραγματικότητα στα δελτία των 8 και την επόμενη μέρα να συνειδητοποιούμε, ότι δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να κόψουμε από τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό για να μπορέσουμε να φέρουμε εις πέρας τουλάχιστον τις υποχρεώσεις μας. Παράλληλα στην απέναντι πλευρά βρίσκεται και η κυβέρνηση ζώντας και αυτήν μέσα από ευτυχισμένα πρωτοσέλιδα και αισιόδοξες δημοσκοπήσεις, να προσπαθεί να πάρει άλλη μία παράταση ζωής για να μπορέσει να επιβιώσει σε πολιτικό επίπεδο.
Το συμπέρασμα είναι τελικά ότι ο καθένας από εμάς ζει τη δική του ψευδαίσθηση. Έχει αποδειχτεί όμως ότι, όταν προχωράς χωρίς σχέδιο,όταν βαδίζεις στα τυφλά κάποια στιγμή θα συναντήσεις αδιέξοδο. Όταν μία χώρα εδώ και πέντε χρόνια δε μπορεί να μαζέψει πέντε έξι ανθρώπους και να συντάξει ένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση και απλά επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα,ε τότε είμαστε και εμείς άξιοι της μοίρας μας.
Το πιο άσχημο το βιώνουμε όμως τον τελευταίο καιρό. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά που δεν έγιναν τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να γίνουν μέσα σε λίγες μέρες. Δεν είμαι σίγουρος όμως αν αυτή τη φορά η κοινωνία θα το αντέξει, γιατί πλέον υπάρχει μεγάλη αγανάκτηση και τεράστια οργή. Υπάρχει η πεποίθηση ότι αυτούς που εμπιστεύθηκε για τη ''σωτηρία'' της χώρας έχουν τελικά αποτύχει.
Αλήθεια υπάρχει κάποιος από αυτούς που μπορεί ν'απαντήσει ειλικρινά, σε τι ρυθμούς ανάπτυξης θα πρέπει να υπολογίζουμε για να βρούνε δουλειά όλοι αυτοί οι άνεργοι που περιμένουν στις τεράστιες ουρές του ΟΑΕΔ; Υπάρχει κάποιος πολίτης σ'αυτή τη χώρα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, που να πιστεύει ότι θα υπάρξει φως στο τούνελ, από τη στιγμή που και οι ίδιοι οι δανειστές κατανοούν ότι απέτυχαν να εφαρμόσουν ένα σχέδιο σωτηρίας; Δεν υπάρχει κανείς.
Έτσι ο χρόνος περνάει, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να περνάμε <<τεστ νομιμοφροσύνης> κάθε τρίμηνο όπως στο σχολείο και η κοινωνία μας να βρίσκεται σ'ένα μόνιμο άγχος και σε μία μόνιμη κατάθλιψη. Να μου το θυμηθείτε όμως, όσο ζούμε σε ρυθμούς τρόικας κάποια στιγμή θα χρειαστούμε όλοι μαζί ομαδική ψυχανάλυση.
Η πραγματικότητα είναι αυτή και δυστυχώς είναι και σκληρή, χωρίς ψιλά γράμματα και χωρίς κρυφούς αστερίσκους. Το χρέος λοιπόν δεν εξοφλείται ούτε με ωραία πρωτοσέλιδα, ούτε με όμορφα λόγια αλλά ούτε και με ελπιδοφόρες δημοσκοπήσεις. Η κοινωνία είναι στα όρια της και δεν είμαι σίγουρος αυτή τη φορά αν το δίλημμα για εκείνην θα είναι, εάν θα υπάρχει εναλλακτική πρόταση ή αν θα θελήσει για πρώτη φορά να παίξει το ρόλο του <<τιμωρού>> χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Εξάλλου είναι γνωστό ότι ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
Γιατί δυστυχώς όταν γκρεμίζεις,οφείλεις πριν γκρεμίσεις να χτίσεις.Διαφορετικά θα οδηγηθείς με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο.
Σκέφτομαι από τώρα τους επόμενους μήνες και αφού θα έχει περάσει η καλοκαιρινή ραστώνη τι άλλο μπορεί να μας συμβεί αν δε βρεθεί αυτή η διαφορετική λύση. Μια διαφορετική λύση που θα μας επιτρέψει να χαμογελάσουμε, χωρίς αυτήν την καθημερινή αγωνία επιβίωσης και χωρίς αυτή την συνεχιζόμενη αβεβαιότητα.
Τα μηνύματα όμως δεν είναι καλά και δε χρειάζεται να ωραιοποιούμε καταστάσεις. Έτσι θα κλείσω μόνο με μία ευχή: Κάποια στιγμή η τρόικα θα φύγει. Αν θα φύγει με τις κλοτσιές ή από μόνη της δεν το γνωρίζω. Αυτό που θα πρέπει όμως να βάλουμε σαν στόχο-εμείς σαν κοινωνία-είναι ότι, όταν θα μείνουμε μόνοι μας, η επόμενη μέρα να μας βρει όλους ενωμένους.
16/07/13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου