Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τα γεγονότα της Κύπρου, έχει χυθεί άπειρο-κυρίως δηλητηριώδης- μελάνι σε άρθρα, γράφτηκαν αμέτρητες απόψεις στα social media από ειδήμονες και μη,έχουνε ειπωθεί πάρα πολλά στα τηλεπαράθυρα και ήρθε η στιγμή με μία πιο ψύχραιμη ματιά και αφού το <<ΟΧΙ>> των Κυπρίων μεταμορφώθηκε σ'ένα ταπεινωτικό <<ΝΑΙ>>, να κάνουμε μία προσπάθεια για να καταλήξουμε σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα και να διατυπώσουμε ίσως κάποιες αλήθειες.
Πριν ξεκινήσω θα μπορούσα να γράψω κάτι για όλους αυτούς τους χαιρέκακους του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου που ανακουφίστηκαν τελικά γιατί δεν ευδοκίμησε ο κυπριακός <<τσαμπουκάς>>, αλλά δεν είναι της παρούσης γιατί θα κινδυνεύσουμε να χάσουμε την ουσία τού θέματος.
Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή. Στην Κύπρο, στο ''χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος'' όπως λέει και ο ποιητής, αποφασίστηκε για πρώτη φορά στην Ε.Ε να κατασχεθούν οι καταθέσεις των ιδιωτών και ν'αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, χωρίς ουσιαστικά την συναίνεση των κυπρίων και στην κυριολεξία αυτό να γίνει μέσα σ'ένα σαββατοκύριακο. Αυτή είναι η μία πικρή αλήθεια λοιπόν, γιατί παρακάτω θ'ακολουθήσουν κι'άλλες.
Η Ε.Ε με πρόσχημα τα <<μαύρα λεφτά>>έριξε στο γκρεμό την Κύπρο υπονομεύοντας στην ουσία μία από τις δύο <<βαριές βιομηχανίες>>της. Στοχοποίησε δηλαδή το χρηματοπιστωτικό της τομέα και μαζί μ'αυτόν και ένα μεγάλο κύκλο επαγγελμάτων που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα μ'αυτόν. Οπότε για την Κύπρο τα χειρότερα έρχονται. Το παράλογο όμως είναι ότι κανένας δε μίλησε για αποτελεσματική λύση παρά μόνο για ένα οδυνηρό και επώδυνο μέτρο.
Πριν ξεκινήσω θα μπορούσα να γράψω κάτι για όλους αυτούς τους χαιρέκακους του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου που ανακουφίστηκαν τελικά γιατί δεν ευδοκίμησε ο κυπριακός <<τσαμπουκάς>>, αλλά δεν είναι της παρούσης γιατί θα κινδυνεύσουμε να χάσουμε την ουσία τού θέματος.
Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή. Στην Κύπρο, στο ''χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος'' όπως λέει και ο ποιητής, αποφασίστηκε για πρώτη φορά στην Ε.Ε να κατασχεθούν οι καταθέσεις των ιδιωτών και ν'αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, χωρίς ουσιαστικά την συναίνεση των κυπρίων και στην κυριολεξία αυτό να γίνει μέσα σ'ένα σαββατοκύριακο. Αυτή είναι η μία πικρή αλήθεια λοιπόν, γιατί παρακάτω θ'ακολουθήσουν κι'άλλες.
Η Ε.Ε με πρόσχημα τα <<μαύρα λεφτά>>έριξε στο γκρεμό την Κύπρο υπονομεύοντας στην ουσία μία από τις δύο <<βαριές βιομηχανίες>>της. Στοχοποίησε δηλαδή το χρηματοπιστωτικό της τομέα και μαζί μ'αυτόν και ένα μεγάλο κύκλο επαγγελμάτων που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα μ'αυτόν. Οπότε για την Κύπρο τα χειρότερα έρχονται. Το παράλογο όμως είναι ότι κανένας δε μίλησε για αποτελεσματική λύση παρά μόνο για ένα οδυνηρό και επώδυνο μέτρο.
Αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχαν οι πρώτοι οραματιστές της ενωμένης Ευρώπης. Αναρωτιέμαι αν θα υπήρχε σήμερα ένας Σαρλ ντε Γκωλ, ένας Ζισκάρ Ντ'Εστέν, ένας Μιτεράν, ένας Κολ ή ένας Χελμουτ Σμιτ αλλά και οι δικοί μας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα μπορούσαν όλοι αυτοί να ανέχονται τον οποιονδήποτε Σόιμπλε,να προσβάλλει λαούς με τόση ευκολία; Είναι απλό, όλα αυτά συμβαίνουν επειδή απουσιάζουν όλοι αυτοί που αναφέραμε και γιατί οι σημερινές μεγάλες οικονομίες είναι τόσο μικρές τελικά.
Απεναντίας, κάθε μέρα που περνάει, πείθομαι όλο και πιο πολύ ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη,αν δεν είναι τραγικά θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον κωμικά. Δυστυχώς από τους μεγάλους ηγέτες του παρελθόντος που οραματίστηκαν την Ευρώπη της αλληλεγγύης και των λαών καταλήξαμε σ'ένα απέραντο θέατρο με ερασιτέχνες ηθοποιούς που προσπαθούν απλά να το παίξουν ηγέτες
.
Το όραμα της σημερινής ενωμένης Ευρώπης έχει ισχύ μόνο σε αριθμούς και σε αγορές και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη διδάσκεται μόνο στα βιβλία της ιστορίας. Δεν υπάρχουν πια νεράιδες παρά μόνο δράκοι σ'αυτό το παραμύθι. Η ευρωπαϊκή ένωση με γεωμετρική πρόοδο<<γερμανοποιείται>> και φαίνεται πως δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί με κυπριακά <<ΟΧΙ>>και <<βελούδινες επαναστάσεις>>. Γιατί το συμπέρασμα που βγαίνει από το κυπριακό <<ΟΧΙ>> είναι ότι ή το στηρίζεις μέχρι τέλος έχοντας ένα plan B και εναλλακτικές λύσεις για να μπορείς να διαπραγματευτείς ή κάθεσαι στ'αυγά σου. Ξεκάθαρα πράγματα.
Το πρόβλημα είναι ότι η μεταπολεμική Γερμανία δε διδάχτηκε από τα λάθη της και ανοικοδομήθηκε με ισχυρή δόση αμνησίας και υπεροψίας. Αυτή η υπεροψία όμως και η πολιτική σκληρής λιτότητας που προσπαθεί να επιβάλλει στις χώρες, κάποια στιγμή θα της γυρίσουν μπούμερανγκ. Μετά από χρόνια έντονου αντιαμερικανισμού περάσαμε στα χρόνια του έντονου αντιγερμανισμού. Η αλήθεια είναι ότι τα Μνημόνια και οι απόλυτες λύσεις που προσπαθούν να επιβάλλουν, απλά φτωχοποιούν λαούς, διαλύουν κοινωνίες και δε φέρνουν όπως δείχνουν και οι ίδιοι οι αριθμοί την πολυπόθητη ανάπτυξη. Με όλον αυτό τον αντιγερμανισμό και την σκληρή λιτότητα, το ευρώ δεν κινδυνεύει τελικά από τα χρέη των χωρών αλλά από την απαξίωση του μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Η κοινωνική έκρηξη πλησιάζει και αν συνδυαστεί με μία ταυτόχρονη νομισματική κρίση η Ευρώπη κινδυνεύει να γυρίσει στα χρόνια του <<Μεσαίωνα>>. Η ευρωζώνη και όχι η Ευρώπη όπως μερικοί τεχνηέντως αφήνουν πονηρά να εννοηθεί για τους δικούς τους γνωστούς λόγους, πλησιάζει όλο και πιο πολύ στην κατάρρευση της. Γιατί μ'αυτό που έγινε στην Κύπρο παραβιάστηκαν οι αρχές πάνω στις οποίες στηρίχτηκε η ευρωπαϊκή ιδέα. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αδυνατεί να δει τι μας περιμένει στο μέλλον ή απλά δεν καταλαβαίνει το χάος που επικρατεί στις κοινωνίες..
Με πλήρη συναίσθηση αυτών που γράφω, αρχίζω ν'αμφιβάλλω τελικά αν το πείραμα του ευρώ αξίζει να στηριχτεί. Πριν 2 χρόνια έγραφα ότι το θέμα <<ευρώ>> δεν θα πρέπει να είναι ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Και σιγά σιγά βλέπουμε ότι πληθαίνουν οι φωνές αλλά και οι συζητήσεις σε όλη την Ευρώπη γύρω από τη βιωσιμότητα αυτού του νομίσματος. Ίσως από δω και πέρα να βλέπουμε όλο και πιο πολλές δημοσκοπήσεις που θ' ασχολούνται με το ενιαίο νόμισμα και περιμένω από στιγμή σε στιγμή ν'αρχίσουν και οι γνωστές δημοσιογραφικές <<κωλοτούμπες>>,για να γίνει και <<ομαλά>> η προετοιμασία της κοινής γνώμης. Δεν καταστροφολογώ και μακριά από μένα οι συνομωσιολογίες. Απλά διακρίνω σε ρεαλιστικούς χρόνους πια, ότι έτσι όπως είναι το ενιαίο νόμισμα αυτή την στιγμή δεν είναι βιώσιμο. Το νιώθουμε συνέχεια στην καθημερινότητα μας, το καταλαβαίνετε και σεις. Δεν υπάρχει πιο τρανή απόδειξη από αυτό. Η άτακτη ένταξη τόσο διαφορετικών οικονομιών σ'ένα νόμισμα, οδήγησε και οδηγεί τελικά τις κοινωνίες σε μαρασμό και σε οικονομικό στραγγαλισμό.
Το ευρώ υποτίθεται ότι θα βελτίωνε το βιοτικό επίπεδο των λαών και θα έφερνε σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών και αντ'αυτού κατάντησε ένα ισχυρό εργαλείο εκβιασμών. Αλήθεια όμως, ποιος φταίει γι'αυτό και πως φτάσαμε ως εδώ; Μήπως φτάσαμε σ'αυτό το σημείο γιατί η Ευρώπη έγινε δέσμια μίας ερασιτεχνικής πολιτικής της κα Μέρκελ; Μία Μέρκελ που απ'ότι φαίνεται κουβαλάει κατάλοιπα από την πάλαι ποτέ ανατολική Γερμανία.
Αυτή λοιπόν είναι η Ευρώπη μας. Και ρωτώ, ανήκουμε σε αυτήν; Η Ελλάδα,αλλά και οποιαδήποτε άλλη χώρα που σέβεται τους πολίτες της, δεν έχει θέση σε αυτήν την Ευρώπη, γιατί αν σκεφτεί κάποιος που έχει φτάσει η σημερινή Ευρώπη, θα τον πιάσει κατάθλιψη. Από το όραμα για μία ενωμένη Ευρώπη των λαών, στο φόβο και ίσως στη διάλυση της. Και όλα αυτά μέσα σε τρία χρόνια. Μέσα σε τρία χρόνια συνέβησαν τόσα, όσα δε θα φανταζότανε ούτε και ο πιο φανατικός ευρωσκεπτικιστής.
Αλήθεια, πείθεται κανένας πλέον για τις εγγυήσεις των τραπεζικών καταθέσεων κάτω του ψυχολογικού ορίου των 100.000 ευρώ,όταν μ'αυτό που έγινε στην Κύπρο ακόμη και οι κερδοσκόποι χάσανε την εμπιστοσύνη τους στο ευρώ; Ποιος Ευρωπαίος πολίτης μπορεί να αισθάνεται σίγουρος όταν στο καθημερινό του λεξιλόγιο υπάρχει στην κορυφή η λέξη ανασφάλεια;
Ποια είναι όμως η λύση και ποια είναι η πρόταση.Ο γράφων,για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις και τις λάθος ερμηνείες, είναι παραδοσιακά συνδεδεμένος με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας μας και δεν έγινε φιλοευρωπαιστής τώρα που είναι και της μόδας. Έφτασε όμως η στιγμή ν'αρχίσουμε να λέμε και κάποια πράγματα που όλοι μας τα σκεφτόμαστε αλλά και όλοι μας φοβόμαστε να τα πούμε προς τα έξω.
Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η κρίση έχει δείξει ξεκάθαρα ότι για το φτωχό νότο δε μπορεί να υπάρξει λύση με τις υπάρχουσες συνθήκες, παρά μόνο κοινός αγώνας για τη σωτηρία τους. Οι κοινωνίες του νότου δεν αντέχουν περαιτέρω φτωχοποίηση. Η λύση θα πρέπει να είναι βίαιη και ριζοσπαστική. Ίσως μία διάλυση της οικονομικής ευρωζώνης ή κατά το αμερικανικότερο,μία ομοσπονδοποιήση ή στην τελική ένα ευρώ 2 ταχυτήτων.
Όλα αυτά φυσικά θα τα αποφεύγαμε αν οι ηγέτες του Νότου και ο ανύπαρκτος Ολάντ δεν ήταν ζαλισμένοι και υπνωτισμένοι από την κυριαρχία της Γερμανίας.
Και για να κλείνουμε.Τα πράγματα είναι δύσκολα και θα γίνουν ακόμη πιο χειρότερα. Κακά τα ψέμματα, είτε μας αρέσει είτε όχι η ελληνική κοινωνία -για να έρθουμε και στα δικά μας- είναι πλέον στα όρια της. Ο κοινωνικός της ιστός διαλύεται. Η Ελλάδα πρέπει να σωθεί και θα σωθεί αλλά θα πρέπει να στηριχτεί στα πόδια της. Πως; Στηριζόμενη στον πρωτογενή τομέα, στον τουρισμό της και επενδύοντας στο σπουδαίο ανθρώπινο δυναμικό της, σ'αυτήν τη ρημάδα τη μορφωμένη γενιά του ΑΣΕΠ, που απλά περιμένει το νεύμα για να προσφέρει και να μεγαλουργήσει τα επόμενα χρόνια.
Θα πετύχει; Δεν ξέρω.Το εύχομαι όμως, για να ζήσουμε εμείς με αξιοπρέπεια και οι επόμενες γενιες καλύτερα.
08/04/2013
Σήμερα μ'έναν Ολάντ εξαφανισμένο, με μία Ιταλία να κυβερνιέται στην ουσία χωρίς κυβέρνηση και εμείς να είμαστε για άλλη μία φορά κατώτεροι των περιστάσεων βολεμένοι στη μιζέρια μας, η κα Μέρκελ δεν έχει κανένα λόγο να φοβηθεί αλλά και να φοβάται κανέναν
Την Ευρώπη τη θυμάμαι από μικρός να συμβολίζει έναν τόπο όπου τα εργασιακά,τ'ατομικά και τα εθνικά δικαιώματα ήταν κυρίαρχα και αδιαπραγμάτευτα.Τώρα όμως μετά από πολλά χρόνια οι λέξεις <<Ευρώπη>> και <<Ευρώ>> μας προκαλούν ανατριχίλα,ανασφάλεια και φόβο.Η ιδέα και το όραμα πλέον της Ε.Ε είναι πιο φθαρμένα και από τις υποσχέσεις των πολιτικών.
Την Ευρώπη τη θυμάμαι από μικρός να συμβολίζει έναν τόπο όπου τα εργασιακά,τ'ατομικά και τα εθνικά δικαιώματα ήταν κυρίαρχα και αδιαπραγμάτευτα.Τώρα όμως μετά από πολλά χρόνια οι λέξεις <<Ευρώπη>> και <<Ευρώ>> μας προκαλούν ανατριχίλα,ανασφάλεια και φόβο.Η ιδέα και το όραμα πλέον της Ε.Ε είναι πιο φθαρμένα και από τις υποσχέσεις των πολιτικών.
Ένα κράτος-μέλος η Κύπρος, βυθίζεται αύτανδρη και το ευρώ κλονίζεται. Με την απόφαση στην Κύπρο ο Νότος χρίζεται και επίσημα ως πρόβλημα ενώ ο πλούσιος Βορράς φαίνεται προς το παρόν να παρέχει ακόμη ασφάλεια και εγγυήσεις. Αν αυτό δεν είναι Ευρώπη 2 ταχυτήτων, τότε τι είναι; Κατά τη γνώμη μου και μακάρι να διαψευσθώ βαδίζουμε πλέον σε μία αργή φάση έναρξης της διαδικασίας διάλυσης του ευρώ, τουλάχιστον όπως το ξέρουμε μέχρι σήμερα.
Αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα θα λέμε στις επόμενες γενιές <<μία φορά και έναν καιρό υπήρξε μία ευρωπαϊκή νομισματική ένωση>>. Γιατί έχει κανείς αντίρρηση ότι με τέτοιους νερόβραστους και άτολμους ηγέτες μπορεί να υπάρξει φως στο τούνελ ή κάποια ελπίδα ;Απεναντίας, κάθε μέρα που περνάει, πείθομαι όλο και πιο πολύ ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη,αν δεν είναι τραγικά θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον κωμικά. Δυστυχώς από τους μεγάλους ηγέτες του παρελθόντος που οραματίστηκαν την Ευρώπη της αλληλεγγύης και των λαών καταλήξαμε σ'ένα απέραντο θέατρο με ερασιτέχνες ηθοποιούς που προσπαθούν απλά να το παίξουν ηγέτες
.
Το όραμα της σημερινής ενωμένης Ευρώπης έχει ισχύ μόνο σε αριθμούς και σε αγορές και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη διδάσκεται μόνο στα βιβλία της ιστορίας. Δεν υπάρχουν πια νεράιδες παρά μόνο δράκοι σ'αυτό το παραμύθι. Η ευρωπαϊκή ένωση με γεωμετρική πρόοδο<<γερμανοποιείται>> και φαίνεται πως δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί με κυπριακά <<ΟΧΙ>>και <<βελούδινες επαναστάσεις>>. Γιατί το συμπέρασμα που βγαίνει από το κυπριακό <<ΟΧΙ>> είναι ότι ή το στηρίζεις μέχρι τέλος έχοντας ένα plan B και εναλλακτικές λύσεις για να μπορείς να διαπραγματευτείς ή κάθεσαι στ'αυγά σου. Ξεκάθαρα πράγματα.
Το πρόβλημα είναι ότι η μεταπολεμική Γερμανία δε διδάχτηκε από τα λάθη της και ανοικοδομήθηκε με ισχυρή δόση αμνησίας και υπεροψίας. Αυτή η υπεροψία όμως και η πολιτική σκληρής λιτότητας που προσπαθεί να επιβάλλει στις χώρες, κάποια στιγμή θα της γυρίσουν μπούμερανγκ. Μετά από χρόνια έντονου αντιαμερικανισμού περάσαμε στα χρόνια του έντονου αντιγερμανισμού. Η αλήθεια είναι ότι τα Μνημόνια και οι απόλυτες λύσεις που προσπαθούν να επιβάλλουν, απλά φτωχοποιούν λαούς, διαλύουν κοινωνίες και δε φέρνουν όπως δείχνουν και οι ίδιοι οι αριθμοί την πολυπόθητη ανάπτυξη. Με όλον αυτό τον αντιγερμανισμό και την σκληρή λιτότητα, το ευρώ δεν κινδυνεύει τελικά από τα χρέη των χωρών αλλά από την απαξίωση του μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Η κοινωνική έκρηξη πλησιάζει και αν συνδυαστεί με μία ταυτόχρονη νομισματική κρίση η Ευρώπη κινδυνεύει να γυρίσει στα χρόνια του <<Μεσαίωνα>>. Η ευρωζώνη και όχι η Ευρώπη όπως μερικοί τεχνηέντως αφήνουν πονηρά να εννοηθεί για τους δικούς τους γνωστούς λόγους, πλησιάζει όλο και πιο πολύ στην κατάρρευση της. Γιατί μ'αυτό που έγινε στην Κύπρο παραβιάστηκαν οι αρχές πάνω στις οποίες στηρίχτηκε η ευρωπαϊκή ιδέα. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αδυνατεί να δει τι μας περιμένει στο μέλλον ή απλά δεν καταλαβαίνει το χάος που επικρατεί στις κοινωνίες..
Με πλήρη συναίσθηση αυτών που γράφω, αρχίζω ν'αμφιβάλλω τελικά αν το πείραμα του ευρώ αξίζει να στηριχτεί. Πριν 2 χρόνια έγραφα ότι το θέμα <<ευρώ>> δεν θα πρέπει να είναι ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Και σιγά σιγά βλέπουμε ότι πληθαίνουν οι φωνές αλλά και οι συζητήσεις σε όλη την Ευρώπη γύρω από τη βιωσιμότητα αυτού του νομίσματος. Ίσως από δω και πέρα να βλέπουμε όλο και πιο πολλές δημοσκοπήσεις που θ' ασχολούνται με το ενιαίο νόμισμα και περιμένω από στιγμή σε στιγμή ν'αρχίσουν και οι γνωστές δημοσιογραφικές <<κωλοτούμπες>>,για να γίνει και <<ομαλά>> η προετοιμασία της κοινής γνώμης. Δεν καταστροφολογώ και μακριά από μένα οι συνομωσιολογίες. Απλά διακρίνω σε ρεαλιστικούς χρόνους πια, ότι έτσι όπως είναι το ενιαίο νόμισμα αυτή την στιγμή δεν είναι βιώσιμο. Το νιώθουμε συνέχεια στην καθημερινότητα μας, το καταλαβαίνετε και σεις. Δεν υπάρχει πιο τρανή απόδειξη από αυτό. Η άτακτη ένταξη τόσο διαφορετικών οικονομιών σ'ένα νόμισμα, οδήγησε και οδηγεί τελικά τις κοινωνίες σε μαρασμό και σε οικονομικό στραγγαλισμό.
Το ευρώ υποτίθεται ότι θα βελτίωνε το βιοτικό επίπεδο των λαών και θα έφερνε σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών και αντ'αυτού κατάντησε ένα ισχυρό εργαλείο εκβιασμών. Αλήθεια όμως, ποιος φταίει γι'αυτό και πως φτάσαμε ως εδώ; Μήπως φτάσαμε σ'αυτό το σημείο γιατί η Ευρώπη έγινε δέσμια μίας ερασιτεχνικής πολιτικής της κα Μέρκελ; Μία Μέρκελ που απ'ότι φαίνεται κουβαλάει κατάλοιπα από την πάλαι ποτέ ανατολική Γερμανία.
Αυτή λοιπόν είναι η Ευρώπη μας. Και ρωτώ, ανήκουμε σε αυτήν; Η Ελλάδα,αλλά και οποιαδήποτε άλλη χώρα που σέβεται τους πολίτες της, δεν έχει θέση σε αυτήν την Ευρώπη, γιατί αν σκεφτεί κάποιος που έχει φτάσει η σημερινή Ευρώπη, θα τον πιάσει κατάθλιψη. Από το όραμα για μία ενωμένη Ευρώπη των λαών, στο φόβο και ίσως στη διάλυση της. Και όλα αυτά μέσα σε τρία χρόνια. Μέσα σε τρία χρόνια συνέβησαν τόσα, όσα δε θα φανταζότανε ούτε και ο πιο φανατικός ευρωσκεπτικιστής.
Αλήθεια, πείθεται κανένας πλέον για τις εγγυήσεις των τραπεζικών καταθέσεων κάτω του ψυχολογικού ορίου των 100.000 ευρώ,όταν μ'αυτό που έγινε στην Κύπρο ακόμη και οι κερδοσκόποι χάσανε την εμπιστοσύνη τους στο ευρώ; Ποιος Ευρωπαίος πολίτης μπορεί να αισθάνεται σίγουρος όταν στο καθημερινό του λεξιλόγιο υπάρχει στην κορυφή η λέξη ανασφάλεια;
Ποια είναι όμως η λύση και ποια είναι η πρόταση.Ο γράφων,για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις και τις λάθος ερμηνείες, είναι παραδοσιακά συνδεδεμένος με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας μας και δεν έγινε φιλοευρωπαιστής τώρα που είναι και της μόδας. Έφτασε όμως η στιγμή ν'αρχίσουμε να λέμε και κάποια πράγματα που όλοι μας τα σκεφτόμαστε αλλά και όλοι μας φοβόμαστε να τα πούμε προς τα έξω.
Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η κρίση έχει δείξει ξεκάθαρα ότι για το φτωχό νότο δε μπορεί να υπάρξει λύση με τις υπάρχουσες συνθήκες, παρά μόνο κοινός αγώνας για τη σωτηρία τους. Οι κοινωνίες του νότου δεν αντέχουν περαιτέρω φτωχοποίηση. Η λύση θα πρέπει να είναι βίαιη και ριζοσπαστική. Ίσως μία διάλυση της οικονομικής ευρωζώνης ή κατά το αμερικανικότερο,μία ομοσπονδοποιήση ή στην τελική ένα ευρώ 2 ταχυτήτων.
Όλα αυτά φυσικά θα τα αποφεύγαμε αν οι ηγέτες του Νότου και ο ανύπαρκτος Ολάντ δεν ήταν ζαλισμένοι και υπνωτισμένοι από την κυριαρχία της Γερμανίας.
Και για να κλείνουμε.Τα πράγματα είναι δύσκολα και θα γίνουν ακόμη πιο χειρότερα. Κακά τα ψέμματα, είτε μας αρέσει είτε όχι η ελληνική κοινωνία -για να έρθουμε και στα δικά μας- είναι πλέον στα όρια της. Ο κοινωνικός της ιστός διαλύεται. Η Ελλάδα πρέπει να σωθεί και θα σωθεί αλλά θα πρέπει να στηριχτεί στα πόδια της. Πως; Στηριζόμενη στον πρωτογενή τομέα, στον τουρισμό της και επενδύοντας στο σπουδαίο ανθρώπινο δυναμικό της, σ'αυτήν τη ρημάδα τη μορφωμένη γενιά του ΑΣΕΠ, που απλά περιμένει το νεύμα για να προσφέρει και να μεγαλουργήσει τα επόμενα χρόνια.
Θα πετύχει; Δεν ξέρω.Το εύχομαι όμως, για να ζήσουμε εμείς με αξιοπρέπεια και οι επόμενες γενιες καλύτερα.
08/04/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου